غزل- هوشنگ ابتهاج

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

این قافله از قافله سالار خراب است

اینجا خبر از پیش رو و باز پسی نیست

تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم ، به تو بر می خورم اما

آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام ، جای تو خالی ست

فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست

در عشق خوشا مرگ که این بودنِ ناب است

وقتی همه ی بودن ما جز هوسی نیست.

آیه 32مائده:نجات یک جان برابر با نجات کل بشر

اختلالات دو قطبی(افسردگی شیدایی)

ماجرای دو عکسی که جهان را تکان داد...